Η χορήγηση ψυχοφαρμάκων σε παιδιά για τη ΔΕΠ-Υ έχει καταστεί σήμερα αληθινή επιδημία. Από το 2007 έως το 2011 σε πάνω από πέντε εκατομμύρια παιδιά στις ΗΠΑ, δηλαδή στο 9,5%, δόθηκε η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής - υπερκινητικότητας)· και σε περίπου 2,8 εκατομμύρια συνταγογραφήθηκε ένα διεγερτικό φάρμακο μόνον μέσα στο 2008.[1]
Ωστόσο, η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ δεν αφορά μια έγκυρη βιολογική ή ψυχολογική διαταραχή. Τα διαγνωστικά κριτήρια, όπως ορίζονται στην έκδοση τού 2000 τού "Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών", είναι απλά μια λίστα συμπεριφορών που απαιτούν συγκέντρωση και προσοχή μέσα στην σχολική τάξη, ήτοι:
υπερικινητικότητα ("κινεί νευρικά χέρια και πόδια", "σηκώνεται από τη θέση του", "μιλά υπερβολικά")· παρορμητικότητα ("ξεστομίζει απερίσκεπτα απαντήσεις", "διακόπτει τους άλλους")· απροσεξία ("κάνει λάθη απροσεξίας στο σχολείο", "διασπάται εύκολα η προσοχή του", "ξεχνά").
Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά αυθόρμητες συμπεριφορές φυσιολογικών παιδιών. Όταν οι συμπεριφορές αυτές αρχίζουν να γίνονται μη-συμβατές με την ηλικία τού παιδιού, υπερβολικές ή διαταρακτικές, οι πιθανές αιτίες είναι πάρα πολλές: βαρεμάρα, χαμηλής ποιότητας διδασκαλία, ασυνεπής διαπαιδαγώγηση στο σπίτι, κούραση ή κάποια υποκείμενη σωματική ασθένεια. Παιδιά που υποφέρουν από εκφοβισμό, κακομεταχείριση ή ψυχολογική πίεση μπορούν επίσης να εμφανίσουν τις παραπάνω συμπεριφορές σε υπερβολικό βαθμό. Δίνοντας τους τη διάγνωση της ΔΕΠ-Υ δείχνουμε αδιαφορία και σταματούμε να αναζητούμε το τι πραγματικά συμβαίνει με το παιδί: Η ΔΕΠ-Υ είναι σχεδόν πάντοτε μια "Διαταραχή Προσοχής του Δασκάλου" ή μια "Διαταραχή Προσοχής των Γονέων". Αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη αυτά τα παιδιά είναι να δώσουν οι ενήλικες μεγαλύτερη προσοχή στη ζωή τους .
• • • • •
Τα διεγερτικά [που δίνονται για τη "θεραπεία της ΔΕΠ-Υ] "λειτουργούν" καταστέλλοντας κάθε αυθόρμητη συμπεριφορά των παδιών, φυσιολογικών και μη -όπως άλλωστε και των χιμπατζήδων ή άλλων ζώων. Η καταστολή της συμπεριφοράς και της παραγωγής καταναγκαστικών δραστηριοτήτων φαντάζει ως καλυτέρευση μέσα στη σχολική αίθουσα και στο σπίτι όπου το παιδί έμοιαζε ανεξέλεγκτο και απαιτούσε μεγάλη προσοχή. Τα φάρμακα. ωστόσο, αυτά καθαυτά, δεν κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν τη μάθηση ή την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη. Έχω τεκμηριώσει αυτές τις θέσεις σε πολλά άρθρα και βιβλία, και τελευταία στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου μου Brain-Disabling Treatments in Psychiatry.
Γιατί όμως η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ και η χορήγηση διεγερτικών είναι τόσο διαδομένη ειδικά στην Αμερική; Η ιδέα ότι τα αμερικανόπουλα είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γενετικά ή ακόμη και πολιτισμικά προδιατεθειμένα δεν έχει, φυσικά, καμιά βάση στην επιστήμη ή την κοινή λογική. Αντίθερα, για πολλές δεκαετίες, από τη δεκαετία ήδη του 1970, το μάρκετινγκ των φαρμακευτικών εταιρειών εστίαζε στην "πώληση" της διάγνωσης και των ψυχοφαρμάκων της στους Αμερικανούς γονείς και δασκάλους. Όπως απέδειξα το 1991 στο βιβλίο μου "Τοξική Ψυχιατρική", ελεγχόμενες οργανώσεις που προωθούν ενορχηστρωμένα παραπληροφόρηση [“astroturf” organizations], όπως η οργάνωση Children and Adults with Attention-Deficit - Hyperactivity Disorder ['Παιδιά και Ενήλικες με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας] και National Alliance on Mental Illness ['Εθνική Συμμαχία για την Ψυχική Ασθένεια'], εμφανίζονται ως οργανώσεις που εκπροσωπούν τους πάσχοντες και τις οικογένειες, ενώ λαμβάνουν εκατομμύρια δολάρια από φαρμακευτικές εταιρείες για να υποστηρίξουν τις προσπάθειές τους να προωθήσουν ψυχιατρικά φάρμακα για παιδιά. Το Εθνικό Ινστιτούτο για την Ψυχική Υγεία, η Αμερικανή ψυχιατρική Εταιρεία, αλλά και η Αμερικανή Νευρολογική Εταιρεία, προωθούν επίσης τη διάγνωση της ΔΕΠ-Υ και τη συνταγογράφηση διεγερτικών σε παιδιά -με αποτέλεσμα, βέβαια, και τη σημαντική αύξηση του κύκλου εργασιών των ίδιων των απασχολούμενων στην ψυχική υγεία γιατρών.
Όταν η αμερικανική αγορά εμφάνισε σημάδια κορεσμού, στόχος των προωθητικών ενεργειών των εταιρειών έγιναν άλλες χώρες (Καναδάς, Βρετανία, Αυστραλία και Γερμανία), με αποτέλεσμα να παρατηρηθούν και σ' αυτές αυξημένα ποσοστά διαγνώσεων ΔΕΠ-Υ και συνταγογραφήσεων ψυχοφαρμάκων σε παιδιά. Παντού όπου η ΔΕΠ-Υ και τα διεγερτικά προωθήθηκαν αντικατέστησαν την ανάγκη για σύγχρονες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και την οικογενειακή ζωή.
Σε κάθε περίπτωση η διάγνωση ΔΕΠ-Υ είναι επιβλαβής για το παιδί. Αυτό που πραγματικά χρειάζονται τα παιδιά αυτά είναι μια σοβαρή ιατρική εκπαιδευτική και ψυχοκοινωνική εκτίμηση, και τότε γρήγορα θα ανταποκριθούν στη βελτίωση των συνθηκών εκπαίδευσης και ανατροφής τους. Δίνουμε διαγνώσεις και χαπακώνουμε εκατομμύρια από τα παιδιά μας αντί να τους προσφέρουμε την κατάλληλη εκπαιδευτική και οικογενειακή ζωή που έχουν σήμερα αληθινά ανάγκη.
Μετάφραση: Σ. Κ.
* Τίτλος Πρωτοτύπου: "A.D.H.D. Is a Misdiagnosis", The New York Times, 13/10/2011.
** Πίτερ Μπρέγκιν (Peter Breggin): Αμερικανός ψυχίατρος (γεννημένος το 1936), σφοδρός πολέμιος (στο πνεύμα του Thomas Szasz) του βιο-ιατρικού μοντέλου της ψυχιατρικής, των ψυχοτρόπων φαρμάκων και της ηλεκροσπασμοθεραπείας, υπέρμαχος μιας ψυχοθεραπείας βασισμένης στην ενσυναίσθηση και συγγραφέας πολυάριθμων βιβλίων μεταξύ των οποίων το βιβλίο "Τοξική ψυχιατρική" (Toxic Psychiatry).
Σημειώσεις
1. «Η ΔΕΠ-Υ εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά», γράφει ακόμη και ο "συστημικός" ψυχίατρος Άλλεν Φράνσις ο οποίος μετά την έκδοση του DSM 5, που τείνει να ψυχιατρικοποιήσει κάθε ελαφρώς παρεκκλίνουσα από τις νόρμες ανθρώπινη συμπεριφορά, αποστασιοποιήθηκε από το κυρίαρχο ρεύμα της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας. «Κάθε είδους σκανταλιά μέσα στην τάξη ιατρικοποιήθηκε και η ΔΕΠ-Υ εφαρμόσθηκε τόσο ανεξέλεγκτα, ώστε σήμερα φράσαμε στο σημείο να θεωρούμε ότι το 10% των παιδιών πάσχει από αυτήν. Σε κάθε τάξη σήμερα, βρίσκουμε τουλάχιστον ένα ή δύο παιδιά που ακολουθούν φαρμακευτική αγωγή. Και με αυξανόμενο ρυθμό η ΔΕΠ-Υ μετατρέπεται σε εξήγηση-πανάκεια για κάθε είδους πρόβλημα και στους ενήλικες.» (Allen Frances, "Η διάσωση του φυσιολογικού", σελ. 225, εκδ. Τραυλός, 2014)
• • • • •
Δείτε επίσης:
|
|
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου