 | |
| Εμίλ Σινιόλ, "Η τρέλλα της νύμφης του Lammermoor", 1850. Λεπτομέρεια. Μουσείο Καλών Τεχνών της Τουρ [1] |
Μια νεαρή ταραγμένη γυναίκα, με μάτια θολά και ορθάνοιχτα από τον τρόμο, κάθεται κουλουριασμένη μέσα στο μεγάλο σβηστό τζάκι ενός αριστοκρατικού σπιτιού. Φοράει -σε αντίθεση με το μισοσκόταδο που επικρατεί ολόγυρα- ένα μακρύ κατάλευκο νυφικό φόρεμα στο κάτω μέρος του οποίου, όπως και στα χέρια της, διακρίνονται κηλίδες αίματος, και κοιτάζει σε κάποιο σημείο έξω από τον πίνακα, εκεί που σίγουρα βρίσκεται η πηγή του φόβου και της ταραχής της. Είναι η Λούση, "η νύμφη του Λάμερμουρ", που τη νύχτα του γάμου της, ενώ το γαμήλιο γλέντι συνεχιζόταν ακόμη, παράσυρε τον άνδρα που της επέβαλλαν με το ζόρι οι γονείς της για σύζυγο στον νυφικό κοιτώνα και, τρελαμένη από απελπισία, τον μαχαίρωσε πληγώνοντάς τον βαριά.
Ο πίνακας "Η τρέλλα της νύμφης του Λάμερμουρ" ["Folie de la fiancée de Lammermoor", 1850] του Γάλλου ζωγράφου Εμίλ Σινιόλ [Émile Signol, 1804-1892] απεικονίζει μια από τις κορυφαίες σκηνές του μυθιστορήματος "The Bride of Lammermoor" ["Η νύμφη του Λάμερμουρ"] του Σκωτσέζου ιστορικού, ποιητή και συγγραφέα Γουόλτερ Σκοτ [Walter Scott], που δημοσιεύτηκε το 1819 στην Αγγλία και μεταφράστηκε αμέσως και στα γαλλικά. Είναι η στιγμή που οι γονείς της Λούση και οι υπηρέτες, έχοντας ανακαλύψει ήδη το αιμόφυρτο σώμα του συζύγου της, τη βρίσκουν κρυμμένη στη κόγχη του μεγάλου παλιομοδίτικου τζακιού.
Μόλις την βρήκαν, γράφει στο μυθιστόρημά του ο Γουόλτερ Σκοτ, αγριεμένη ξέσπασε σε άναρθρα ουρλιαχτά· με μάτια φλογισμένα, με φοβερές γκριμάτσες και παραμορφωμένα από την τρέλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, άρχισε να τους δείχνει θριαμβευτικά, "με κινήσεις δαιμονισμένης", τα αιματοβαμμένα χέρια της.[2] Η Λούση πέρασε όλη τη νύχτα παραληρώντας και το πρωί της άλλης μέρας πέθανε μέσα σε έντονους και αδιάκοπους σπασμούς. Πρόκειται για τη μυθιστορηματική αφήγηση της ιστορίας της Τζάνετ Νταρλίμπ [Janet Dalrymple], πραγματικού προσώπου, γόνου μιας αριστοκρατικής οικογένειας της Σκωτίας, που πέθανε κάτω από τραγικές συνθήκες το 1669. Για τις αιτίες του θανάτου της κυκλοφορούσαν διάφορες τρομακτικές εκδοχές που ο Σκοτ είχε ακούσει μικρός να διηγούνται η μητέρα του και η γιαγιά του.
Εκτός από τον Εμίλ Σινιόλ, το μυθιστόρημα επηρέασε και άλλους ζωγράφους του 19ου αιώνα (υπάρχουν περί τους είκοσι πίνακες με σκηνές από το έργο)[2], και ενέπνευσε την όπερα "Λουτσία ντι Λάμερμουρ" ["Lucia di Lammermoor"] του Γκαετάνο Ντονιτσέττι, καθώς και δυο ταινίες του βωβού κινηματογράφου, μια αμερικανική ["The Bride of Lammermoor: A Tragedy of Bonnie Scotland", 1909] και μια ιταλική ["Lucia di Lammermoor", 1910].
Ντίνος Χατζηαθανασίου
 |
| Émile Signol: "Η τρέλλα της νύμφης του Λάμερμουρ" (1850) |
Παραπομπές
1. Musée des Beaux Arts de Tours: "Émile Signol, Folie de la fiancée de Lammermoor".2. Walter Scott, La Fiancée de Lammermoor, p. 340, édit. 1838. https://fr.wikisource.org/wiki/La_Fianc%C3%A9e_de_Lammermoor/34
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου