 |
| Ντέιβιντ Ρόζενχαν (David Rosenhan) |
Τα αποτελέσματα της έρευνάς του δημοσιεύτηκαν την επόμενη χρονιά στο επιστημονικό περιοδικό Σάιανς σε ένα άρθρο με τίτλο "Υγιείς σε μέρη για παράφρονες" ["On Being Sane in Insane Places"][1], το οποίο προκάλεσε αίσθηση στην κοινή γνώμη και συζητήσεις μεταξύ των ειδικών: Ο Ρόζενχαν στο άρθρο του αμφισβητούσε ευθέως την εγκυρότητα της ψυχιατρικής διαγνωστικής διαδικασίας και, επιπροσθέτως, κατήγγειλε την απανθρωποίηση και τον στιγματισμό που υφίσταντο οι νοσηλευόμενοι σε ψυχιατρικά νοσοκομεία ασθενείς.
Περιγραφή του πειράματος και αποτελέσματα
Πρώτη φάση του πειράματος
Αρχικά ο Ρόζενχαν και οι συνεργάτες του (ανάμεσά τους ένας φοιτητής ψυχολογίας, τρεις ψυχολόγοι, ένας παιδίατρος, ένας ψυχίατρος, ένας ζωγράφος και μία νοικοκυρά), παρουσιάσθηκαν προσποιούμενοι τους ψυχικά ασθενείς σε δώδεκα διαφορετικά ψυχιατρικά νοσοκομεία διασκορπισμένα σε πέντε πολιτείες των Η.Π.Α. (μεταξύ των οποίων υπήρχαν δημόσια νοσοκομεία χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά και ονομαστά πανεπιστημιακά νοσοκομεία, καθώς και μία πανάκριβη ιδιωτική κλινική). Κανείς από τους "ψευδο-ασθενείς" του Ρόζενχαν δεν είχε προηγούμενο ψυχιατρικό ιστορικό.
Αμέσως μετά την εισαγωγή τους ο Ρόζενχαν και οι συνεργάτες του άρχισαν να συμπεριφέρονται φυσιολογικά, να είναι φιλικοί και συνεργάσιμοι με το προσωπικό και να δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι αισθάνονται καλά και ότι δεν έχουν πλέον ακουστικές ψευδαισθήσεις. Παρέμειναν παρ' όλα αυτά νοσηλευόμενοι από 7 έως 52 ημέρες (με μέσο όρος νοσηλείας τις 19 ημέρες), και όλοι τους αναγκάσθηκαν να παραδεχθούν ότι ήταν ψυχικά ασθενείς και να πάρουν ψυχοφάρμακα (τα οποία βέβαια έφτυναν στις τουαλέτες χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από το προσωπικό, όπως έκαναν και άλλοι νοσηλευόμενοι). Μετά το πέρας της νοσηλείας τους έλαβαν εξιτήριο με την πανομοιότυπη διάγνωση "σχιζοφρένεια σε αποδρομή", διάγνωση η οποία κατά τον Ρόζενχαν υποδηλώνει ότι για τους ψυχιάτρους ή σχιζοφρένεια δεν είναι ποτέ εντελώς θεραπεύσιμη, αλλά μπορεί μόνον να παρουσιάζει κάποιες περιοδικές υφέσεις.
Σε καμιά στιγμή καθ' όλη τη διάρκεια του πειράματος το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό δεν υποπτεύθηκε ότι ο Ρόζενχαν ή οι συνεργάτες του θα μπορούσαν να μην ήταν πραγματικοί ασθενείς. Όπως προέκυψε από τη μελέτη των φακέλων των ασθενών (πραγματικών και μη) από την στιγμή που ένα άτομο χαρακτηριζόταν ως σχιζοφρενής οι γιατροί και οι νοσηλευτές είχαν την τάση να μεταγράφουν και να ερμηνεύουν τα βιογραφικά του στοιχεία, τις συμπεριφορές και τα λόγια του με τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να ταιριάζουν με τις επικρατούσες αντιλήψεις της εποχής για την αιτιοπαθολογία και την φύση της σχιζοφρένειας[2]. Σ' αυτό το πλαίσιο η ασυνήθιστη για νοσηλευόμενους συμπεριφορά του Ρόζενχαν και των συνεργατών του (η μόνη άλλωστε ασυνήθιστη συμπεριφορά που είχαν κατά την διάρκεια της νοσηλείας τους), να κρατάνε δηλαδή φανερά σημειώσεις για ότι συνέβαινε καθημερινά στην κλινική όπου νοσηλευόταν, όχι μόνον δεν προκάλεσε υποψίες, αλλά, και τις ελάχιστες φορές που θεωρήθηκε άξια λόγου και καταγράφηκε στον φάκελό τους, ερμηνεύτηκε απλώς ως μια επιπλέον ένδειξη της ψυχικής τους αρρώστιας.
Σε αντίθεση πάντως με το ψυχιατρικό προσωπικό, αρκετοί από τους αληθινούς ασθενείς αντελήφθησαν ότι οι άνθρωποι του Ρόζενχαν διέφεραν: Από τους 118 νοσηλευόμενους των τριών πρώτων νοσοκομείων οι 35 εξέφρασαν αμφιβολίες για το αν πράγματι οι συνεργάτες του Ρόζενχαν ήταν ψυχικά ασθενείς και ορισμένοι μάλιστα υπέθεσαν ότι ίσως να ήταν δημοσιογράφοι σε αποστολή ή ερευνητές!
Δεύτερη φάση του πειράματος
Όταν τα αποτελέσματα του πειράματος άρχισαν να γίνονται γνωστά, ένα εξειδικευμένο στην έρευνα πανεπιστημιακό νοσοκομείο ανακοίνωσε ότι ο Ρόζενχαν και οι ψευδοασθενείς του δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξαπατήσουν το δικό του προσωπικό. Ο Ρόζενχαν ήρθε σε επαφή μαζί τους και τους πρότεινε να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τον ή τους ψευδοασθενείς που θα έστελνε στους επόμενους τρεις μήνες. Εκείνοι δέχθηκαν την πρόκληση, με αποτέλεσμα το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, από τα 193 άτομα που προσήλθαν για εξέταση στο νοσοκομείο τους τα 41 να χαρακτηριστούν ως "ψευδοασθενείς" και τα 42 ως "ύποπτα προσποίησης". Το κωμικοτραγικό όμως της υπόθεσης ήταν ότι ο Ρόζενχαν δεν είχε αποστείλει κανέναν ψευδοασθενή. Έτσι, η δεύτερη φάση της έρευνας επιβεβαίωσε πανηγυρικά τα συμπεράσματα της πρώτης: η ψυχιατρική δεν ήταν σε θέση να διακρίνει με απόλυτη σιγουριά το φυσιολογικό άτομο από το ψυχικά ασθενές, δεν γνώριζε δηλαδή τι ακριβώς ήταν η ψυχική αρρώστια[3].
Επιπτώσεις και κριτικές
 |
| Ζαν Μπερώ, "Οι τρελοί" (1885) |
Δημοσιευμένη λίγα χρόνια αφότου ο Ερβινγκ Γκόφμαν είχε εξομοιώσει τα ψυχιατρικά νοσοκομεία με καταπιεστικούς ολοκληρωτικούς θεσμούς, ο Τόμας Σας καταγγείλει την ψυχιατρική ως ψευδοεπιστήμη και ο Μισέλ Φουκώ (όπως και ο Ντέιβιντ Κούπερ) αναδείξει την στενή σχέση της ψυχιατρικής με την κρατική καταστολή και την κυρίαρχη αστική ιδεολογία, η μελέτη του Ρόζενχαν έδωσε μεγαλύτερη ώθηση στο αντιψυχιατρικό κίνημα, που τότε βρισκόταν στο απόγειό του, ενισχύοντας τα επιχειρήματά του με πειραματικά ερευνητικά δεδομένα.
Την υπεράσπιση της θεσμικής ψυχιατρικής απέναντι στο άρθρο του Ρόζενχαν ανέλαβε ο Ρόμπερτ Σπίτζερ, ερευνητής βιομετρικής στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και πρόεδρος της επιτροπής που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας την τρίτη αναθεώρηση του Διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των ψυχικών διαταραχών (γνωστού περισσότερο με τα αρχικά DSM), την βίβλο δηλαδή της αμερικανικής ψυχιατρικής εταιρείας. Ο Σπίτζερ κατηγόρησε τον Ρόζενχαν ότι χρησιμοποίησε μη-επιστημονικά αποδεκτές μεθόδους έρευνας (ψευδοασθενείς) και ότι έβγαλε βεβιασμένα συμπεράσματα[4]. Παραποίησε όμως αρκετές φορές τα λεγόμενα του Ρόζενχαν και εντέχνως προσπάθησε να στρέψει την προσοχή από το πρόβλημα εγκυρότητας της ψυχιατρικής διάγνωσης στο πρόβλημα αξιοπιστίας της[5].
Ο Σπίτζερ αναγνώριζε ότι ο βαθμός αξιοπιστίας των περισσότερων ψυχιατρικών διαγνωστικών κατηγοριών ήταν μετά βίας αποδεκτός. Υποστήριζε όμως ότι η κατάσταση θα μπορούσε να βελτιωθεί αντικαθιστώντας τις μέχρι τότε γενικόλογες περιγραφές των νοσολογικών κατηγοριών με αυστηρά και σαφή κριτήρια, ούτως ώστε όλοι οι ψυχίατροι που θα εξέταζαν τα ίδια άτομα να κατέληγαν απαρεγκλίτως στο ίδιο διαγνωστικό συμπέρασμα[6].
Και πράγματι ή νέα έκδοση του Διαγνωστικού και στατιστικού εγχειριδίου των ψυχικών διαταραχών (DSM III) το 1980, όπως και αυτές που ακολούθησαν, συνέβαλαν στην αύξηση της αξιοπιστίας των ψυχιατρικών διαγνώσεων (όχι όμως στο βαθμό που φανταζόταν ο Σπίτζερ και σίγουρα όχι για όλες τις νοσολογικές κατηγορίες). Βέβαια, ένα αξιόπιστο διαγνωστικό σύστημα δεν είναι κατ' ανάγκη και ένα έγκυρο διαγνωστικό σύστημα…
Σταδιακά, και λόγω της υποχώρησης της αντιψυχιατρικής αμφισβήτησης, το πρόβλημα εγκυρότητας της ψυχιατρικής διάγνωσης (στο οποίο πρωτίστως στόχευε η μελέτη του Ρόζενχαν) ξεχάσθηκε ή διακηρύχτηκε λελυμένο λόγω της προόδου των νευροεπιστημών.
Επανάληψη του πειράματος από την Λόρεν Σλέιτερ
Σαράντα χρόνια αργότερα, η ψυχολόγος και συγγραφέας εκλαϊκευμένων επιστημονικών βιβλίων Λόρεν Σλέιτερ (Lauren Slater) θέλησε να επαναλάβει μόνη της το πείραμα του Ρόζενχαν. Παρουσιάσθηκε σε οκτώ νοσοκομεία των Η.Π.Α. λέγοντας, όπως και οι ψευδοασθενείς του Ρόζενχαν, ότι εδώ και κάποιο διάστημα ακούει μια φωνή να της επαναλαμβάνει την λέξη "thud" ["γδούπος"], χωρίς να αναφέρει κανένα άλλο σύμπτωμα[7].
Η Σλέιτερ παρατήρησε ότι πολλά πράγματα είχαν αλλάξει από την εποχή που ο Ρόζενχαν δημοσίευσε την μελέτη του: Οι ψυχίατροι ήταν κατά κανόνα ευγενικοί απέναντί της, με ειλικρινή διάθεση να την βοηθήσουν, και πουθενά δεν συνάντησε την απαξιωτική συμπεριφορά του προσωπικού που στιγμάτιζε στην μελέτη του ο Ρόζενχαν. Κανείς από τους ψυχιάτρους που την εξέτασαν δεν θεώρησε ότι υπήρχε αναγκαιότητα εισαγωγής της στο νοσοκομείο. Σχεδόν όλοι τους όμως "διέγνωσαν", μετά από μια σύντομη συνέντευξη που σε καμία περίπτωση δεν ξεπέρασε τα δεκατρία λεπτά, κατάθλιψη με ψυχωτικά χαρακτηριστικά ή ψυχωτική κατάθλιψη και της συνταγογράφησαν με μεγάλη ευκολία αντιψυχωτικά και αντικαταθλιπτικά φάρμακα.
Το "πείραμα" της Σλέιτερ, αν και δεν έχει τις προδιαγραφές ενός επιστημονικού πειράματος, καταδεικνύει ωστόσο ότι, παρά τις όποιες προόδους, η εγκυρότητα της ψυχιατρικής διάγνωσης παραμένει και στις μέρες μας προβληματική. (Και ότι οι νεότεροι ψυχίατροι, τουλάχιστον αυτοί που συνάντησε η Σλέιτερ, φαίνεται να αγνοούν την ιστορία της επιστήμης τους.)
• • • • •
Το πείραμα του Ρόζενχαν στη σύγχρονη όπερα
Το 2008, ο Βρετανός συνθέτης Τιμ Μπέντζαμιν (Tim Benjamin) εμπνεόμενος από το άρθρο του Ρόζενχαν "On Being Sane in Insane Places" ["Υγιείς σε μέρη για παράφρονες"] δημιούργησε την μοντέρνα όπερα "The Rosenhan Experiment" -η οποία παρουσιάσθηκε στο κοινό με διευθυντή ορχήστρας τον Έκτορα Ταρτανή.[8]
Χρήστος Αμπελάς / Χρήστος Μπελόπουλος
(Παραλλαγή του κειμένου αναρτήθηκε από τους υπογράφοντες και στην ελληνική Βικιπαίδεια με το ψευδώνυμο Χρῆστος-Α.)
(Παραλλαγή του κειμένου αναρτήθηκε από τους υπογράφοντες και στην ελληνική Βικιπαίδεια με το ψευδώνυμο Χρῆστος-Α.)
Σημειώσεις
1. D. Rοsenhan,"On Being Sane in Insane Places", Science, volume 179, January 1973, σελ. 250-258.• Σύντομη παρουσίαση του στα ελληνικά: "Εχέφρονες σε μέρη για παράφρονες" στο: Λόρεν Σλέιτερ, Το κουτί της ψυχής, εκδ. Οξύ, 2009, σελ. 68-82.
2. Μια αναλυτική περιγραφή των κανόνων και των αυτοματισμών με τους οποίους επιτυγχάνεται η μεταγραφή ή η αναδιατύπωση των βιογραφικών στοιχείων και των λόγων των ασθενών κατά την συγκρότηση των ψυχιατρικών των φακέλων περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Αυστραλού ψυχιάτρου και κοινωνικού ανθρωπολόγου Robert Barrett "The psychiatric team and the social definition of scizophrenia" ["Η ψυχιατρική ομάδα και ο κοινωνικός ορισμός της σχιζοφρένειας"] (Cabridge University press, 1996).
3. Η περιγραφή των δύο φάσεων του πειράματος βασίζεται στο προαναφερθέν άρθρο του Ρόζενχαν, το οποίο είναι αναγνώσιμο στο διαδίκτυο στις διευθύνσεις: 1 ή 2 (pdf).
4. R. Spitzer, "On pseudoscience in science, logic in remission, and psychiatric diagnosis: A critique of Rosenhan's On being sane in insane places", Journal of Abnormal Psychology, 84(5), 1975, σελ. 442-452.
5. S. Kirk, H. Kutchins, The selling of DSM: The rhetoric of science in psychiatry [Η πώληση του DSM. Η επιστημονική ρητορική στη σύγχρονη ψυχιατρική], Walter de Gruyter, 1992. Γαλλική μετάφραση: Aimez-vous le DSM? Le triomphe de la psychiatrie américaine, Les empêcheurs de penser en rond, 1998, σελ. 159-164.
6. Σχετικά με τις απόψεις των Ρόζενχαν και Σπίτζερ, βλέπε επίσης:
• D. Rosenhan, "The contextual nature of psychiatric diagnosis", Journal of Abnormal Psychology, Vol 84(5), 1975, p. 462-474.
• R. Spitzer, "More on pseudoscience in science and the case for psychaitric diagnosis. A critique of D.L. Rosenhan’s 'On being sane in insane places' and 'The contextual nature of psychiatric diagnosis'", Archives of General Psychiatry, vol. 33, n°4, 1976, p. 459-470.
7. Λόρεν Σλέιτερ, ό.π., σελ. 83-91.
8. Η όπερα: https://timbenjamin.com/music/the-rosenhan-experiment/
και το λιβρέτο της αγγλιστί: https://timbenjamin.com/pdf/Rosenhan-NMNW-programme.pdf
Εξαιρετικό άρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή