Ελεύθερη μεταγραφή αποσπασμάτων άρθρου του Πήτερ Γκότζσε [Peter Gøtzsche], καθηγητού κλινικής έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και επικεφαλής μέχρι το 2018 του ανεξάρτητου κέντρου ερευνών Nordic Cochrane Centre. Τίτλος πρωτοτύπου κειμένου: "Psychiatry gone astray".[1]
Μύθος 1: Οι ψυχικές παθήσεις οφείλονται σε χημικές ανισορροπίες στον εγκέφαλο των πασχόντων
Μύθος 2: Η διακοπή των αντικαταθλιπτικών δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα
Μύθος 3: Η χορήγηση ψυχοτρόπων φαρμάκων σε ψυχικά πάσχοντες δεν διαφέρει σε τίποτα με τη χορήγηση ινσουλίνης σε διαβητικούς
Μύθος 4: Τα ψυχοτρόπα φάρμακα μειώνουν τον αριθμό των χρόνιων ψυχικά πασχόντων
Μύθος 5: Τα αντικαταθλιπτικά δεν προκαλούν αυτοκτονικές συμπεριφορές σε παιδιά και εφήβους
Μύθος 6: Τα αντικαταθλιπτικά δεν έχουν παρενέργειες
Μύθος 7: Τα αντικαταθλιπτικά δεν δημιουργούν εξάρτηση
Μύθος 8: Ο επιπολασμός της κατάθλιψης έχει αυξηθεί κατά πολύ
Μύθος 9: Το κύριο πρόβλημα δεν είναι η υπερσυνταγογράφηση ψυχοφαρμάκων, αλλά η υποσυνταγογράφηση τους
Μύθος 10: Τα αντιψυχωτικά προλαβαίνουν τις εγκεφαλικές βλάβες
Ο στρεβλός δρόμος της ψυχιατρικής
[...]
Μύθος 1:
"Οι ψυχικές παθήσεις οφείλονται σε 'χημικές ανισορροπίες' στον εγκέφαλο των πασχόντων"
Οι περισσότεροι πάσχοντες το έχουν ακούσει πολλές φορές αυτό, αλλά πρόκειται αναμφίβολα για μεγάλο λάθος. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε ιδέα για τις αλληλεπιδράσεις ψυχοκοινωνικών συνθηκών, βιοχημικών διεργασιών, νευρωνικών υποδοχέων και δικτύων που ενδεχομένως οδηγούν σε ψυχικές παθήσεις, και οι θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες οι πάσχοντες από κατάθλιψη έχουν έλλειψη σεροτονίνης και οι πάσχοντες από σχιζοφρένεια υπερπλεόνασμα ντοπαμίνης έχουν καταρριφθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Είναι εξαιρετικά άσχημο να μεταδίδεται στους πάσχοντες αυτό το ψευδές μήνυμα, όταν μάλιστα τα ερευνητικά δεδομένα αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο: Τη στιγμή που ξεκινά μια ψυχική διαταραχή δεν υπάρχει καμιά απολύτως χημική ανισορροπία στον εγκέφαλο των πασχόντων. Όταν όμως η πάθηση αντιμετωπισθεί με φάρμακα τότε μπορεί, πράγματι, να προκληθεί εξαιτίας των φαρμάκων "χημική ανισορροπία", μια κατάσταση που είναι τεχνητή και ενάντια στην οποία ο εγκέφαλος προσπαθεί να αμυνθεί.
Αυτό συνεπάγεται ότι θα αισθάνεστε χειρότερα αν επιχειρήσετε να διακόψετε τα φάρμακα. Ένας αλκοολικός, επίσης, αισθάνεται χειρότερα όταν δεν βρίσκει να πιει οινοπνευματώδη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχε έλλειψη αλκοόλ στον εγκέφαλο όταν ξεκίνησε κάποτε να πίνει.
Η μεγάλη πλειοψηφία των γιατρών μπορεί να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη βλάβη στους πάσχοντες αν εκλαμβάνει [όπως συχνά συμβαίνει] τα συμπτώματα διακοπής των φαρμάκων ως συμπτώματα δήθεν της αρχικής τους ασθένειας. [...] Με τον τρόπο αυτό μετατρέπουν σταδιακά τους περιστασιακά πάσχοντες σε χρόνιους ασθενείς, ακόμη και αυτούς που θα είχαν ενδεχομένως πλήρως ιαθεί χωρίς να λάβουν ποτέ καμιά απολύτως φαρμακευτική αγωγή. Αυτός είναι, άλλωστε, ένας από τους κυριότερους λόγους που ο αριθμός των ψυχικά πασχόντων αυξάνει συνεχώς στις δυτικές χώρες, όπως και ο αριθμός των πασχόντων που δεν θα επανέλθουν ποτέ στην αγορά εργασίας: οφείλεται περισσότερο στα φάρμακα παρά στην ίδια την ασθένεια.
[Για περισσότερα δείτε επίσης:
• Joanna Moncrieff, "Η κατάθλιψη και ο μύθος της σεροτονίνης. Η ψευδο-επιστημονική θεωρία της χημικής ανισορροπίας".
• "Η ανατομία μιας επιδημίας". Οι θέσεις του Robert Whitaker]
• • • • •
Μύθος 2:
"Η διακοπή των αντικαταθλιπτικών δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα"
[Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο!] Έρευνα, για παράδειγμα, που παρουσιάστηκε σε συνέδριο ψυχιάτρων της Δανίας με πάσχοντες από διαταραχή πανικού και αγοραφοβία έδειξε οι μισοί από αυτούς δυσκολευόταν να σταματήσουν τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα [που λάμβαναν ως αγωγή]* ακόμη και όταν η μείωση των φαρμάκων γινόταν σταδιακά. Τα καταθλιπτικόμορφα συμπτώματα που εμφανίστηκαν μετά τη διακοπή των φαρμάκων δεν οφείλονταν προφανώς στην επανεμφάνιση κάποιας [προϋπάρχουσας] κατάθλιψης, αφού οι πάσχοντες αυτοί δεν ήταν καταθλιπτικοί εξ αρχής, πριν δηλαδή αρχίσουν να λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά. Τα συμπτώματα που εκδηλώθηκαν με τη διακοπή των φαρμάκων ήταν συμπτώματα στέρησης (συμπτώματα απόσυρσης από το φάρμακο) και όχι συμπτώματα μιας νέας "ψυχικής διαταραχής".
* (σ.τ.μ) Η διαταραχή πανικού και η αγοραφοβία αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά από τους ψυχιάτρους με τη χορήγηση "αντικαταθλιπτικών" και αγχολυτικών.
• • • • •
Μύθος 3:
"Η χορήγηση ψυχοτρόπων φαρμάκων σε όσους υποφέρουν από ψυχικές διαταραχές δεν διαφέρει σε τίποτα με τη χορήγηση ινσουλίνης σε διαβητικούς"
Οι πάσχοντες από κατάθλιψη ή σχιζοφρένεια έχουν σίγουρα ακούσει πολλές φορές και αυτό το ψέμα, και οι καθηγητές της ψυχιατρικής δεν παύουν να το επαναλαμβάνουν σαν να 'ταν κάποιο ινδουιστικό μάντρα σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες. Όταν όμως χορηγείται ινσουλίνη στους διαβητικούς, τους χορηγείται κάποια ουσία που πραγματικά τους λείπει, δηλαδή η ινσουλίνη. Αντιθέτως, ουδέποτε αποδείχθηκε με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι οι πάσχοντες από ψυχικές διαταραχές έχουν έλλειψη κάποιας ουσίας, έλλειψη που δεν παρουσιάζουν οι μη-πάσχοντες. Είναι λάθος, επομένως, να χρησιμοποιείται μια παρόμοια αναλογία.
Οι πάσχοντες από κατάθλιψη δεν έχουν έλλειμμα σεροτονίνης [όπως εξακολουθεί αυθαίρετα να ισχυρίζεται η κυρίαρχη βιολογική ψυχιατρική και διαβάζουμε σε αναρίθμητα άρθρα στον απευθυνόμενο στο ευρύ κοινό τύπο και στο διαδίκτυο], και μάλιστα υπάρχουν σήμερα "αντικαταθλιπτικά" (όπως το Stablon, δραστική ουσία τιανεπτίνη) που δρουν μειώνοντας, και όχι αυξάνοντας, τα επίπεδα σεροτονίνης. Κατά συνέπεια, η υπόθεση της ανεπάρκειας (σεροτονίνης) δεν μπορεί να ευσταθεί. Επί πλέον, σε αντίθεση με την ινσουλίνη που αποκαθιστά αυτό το οποίο λείπει από τους πάσχοντες και δεν κάνει τίποτε περισσότερο, τα ψυχοτρόπα φάρμακα έχουν ένα ευρύ φάσμα επιδράσεων σε όλον τον οργανισμό, πολλές από τις οποίες είναι ιδιαίτερα επιβλαβείς. Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η αναλογία με την ινσουλίνη αποδεικνύεται εξαιρετικά παραπλανητική.
[Για περισσότερα δείτε επίσης:
• "Η μαύρη λίστα των αντικαταθλιπτικών. Οι παρενέργειες".]
• • • • •
Μύθος 4:
"Τα ψυχοτρόπα φάρμακα μειώνουν τον αριθμό των χρόνιων ψυχικά πασχόντων που δεν μπορούν να φροντίσουν μόνοι τους τον εαυτό τους"
Είναι ίσως ο χειρότερος όλων των ψυχιατρικών μύθων. Ο Αμερικανός επιστημονικός δημοσιογράφος Robert Whitaker, το έργο του οποίου αναγνωρίζεται από κορυφαίους ψυχιάτρους, στο περίφημο βιβλίο του "Η ανατομία μιας επιδημίας" ['Anatomy of an Epidemic'] αποδεικνύει με πειστικά επιχειρήματα ότι η χρήση φαρμάκων όχι μόνον καθηλώνει τους πάσχοντες στο ρόλο του "αρρώστου", αλλά επίσης μετατρέπει πολλά πρόσκαιρα προβλήματα σε χρόνιες αναπηριογόνες ασθένειες.
[...] Η πιο ξεκάθαρη και ταυτόχρονα και πιο τραγική απόδειξη γι' αυτό είναι η μοίρα των παιδιών μας από την εποχή που αρχίσαμε να τα αντιμετωπίζουμε με ψυχοφάρμακα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι φαρμακευτικές εταιρείες μοιράζουν περισσότερα χρήματα στους ψυχιάτρους από ό,τι στους γιατρούς οποιαδήποτε άλλης ειδικότητας, και αυτοί που παίρνουν τα περισσότερα χρήματα έχουν φυσικά την τάση να συνταγογραφούν συχνότερα ψυχοφάρμακα σε παιδιά. Όλα αυτά ενισχύουν την υποψία της διαφθοράς...
Οι συνέπειες αυτής της πρακτικής είναι ολέθριες. Το 1987, λίγο πριν την άφιξη στην αγορά των νέων αντικαταθλιπτικών (SSRIs ή "χάπια της ευτυχίας"), ελάχιστα παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες καταγράφονταν με σοβαρές ψυχικές αναπηρίες. Είκοσι χρόνια αργότερα ήταν 500.000, γεγονός που σημαίνει αύξηση κατά 35 φορές.
Γενικά, ο αριθμός των πασχόντων από σοβαρές ψυχικές ασθένειες παρουσιάζει εκρηκτική αύξηση σε όλες της δυτικές χώρες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπερτριπλασιάστηκε μετά το 1987, και αυτό οφείλεται κυρίως στην υπερσυνταγογράφηση ψυχιατρικών φαρμάκων. Τα φάρμακα που χορηγούνται για τη ΔΕΠΥ (Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας) και τα αντικαταθλιπτικά προξενούν στο 10% αυτών που τα λαμβάνουν μια νέα και σοβαρότερη ασθένεια, τη "διπολική διαταραχή" που στο παρελθόν αποκαλούσαμε μανιοκατάθλιψη. Εντούτοις, κορυφαίοι ψυχίατροι εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι είναι δήθεν "πολύ σπάνιο" να αναπτύξουν οι υποβαλλόμενοι σε αντικαταθλιπτική αγωγή πάσχοντες διπολική διαταραχή. Πράγμα εντελώς αναληθές.
[...] Τα αντιψυχωτικά επίσης είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα και αναπηριογόνα φάρμακα, και αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που οι πάσχοντες από σχιζοφρένεια ζουν 20 χρόνια λιγότερα από τους άλλους.* Μόνο ένα από αυτά τα φάρμακα, το Zyprexa [Ζυπρέξα, ολανζαπίνη], έχει σκοτώσει μέχρι στιγμής 200.000 πάσχοντες σε όλον τον κόσμο. (Βλέπε το βιβλίο μου: "Θανατηφόρα φάρμακα και οργανωμένο έγκλημα".)
* (σ.τ.μ) Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αντιψυχωτικά χορηγούνται ακόμη και σε παιδιά προσχολικής ηλικίας που έχουν διαγνωστεί με "διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητηκότητας. Για το θέμα βλέπε και την πρόσφατη έρευνα (2019) του Πανεπιστημίου Κολούμπια: "Antipsychotic use in youths with ADHD is low, but still concerning".) Και όπως έλεγε και ο Thomas Szasz: "Το να δώσουμε ψυχοφάρμακα σε ένα παιδί είναι δηλητηρίαση, δεν είναι θεραπεία".
• • • • •
Μύθος 5:
"Τα αντικαταθλιπτικά δεν προκαλούν αυτοκτονίες σε παιδιά και εφήβους"
Ορισμένοι καθηγητές της ψυχιατρικής αν και δέχονται ότι "τα χάπια της ευτυχίας" αυξάνουν τη συχνότητα αυτοκτονικών συμπεριφορών, αρνούνται ότι αυτό οδηγεί αναπόφευκτα και σε περισσότερες αυτοκτονίες -παρόλο που η στενή σύνδεση αυτών των δύο είναι απόλυτα τεκμηριωμένη. Οι εκπρόσωποι των φαρμακευτικών εταιρειών από τη μεριά τους, παρά την περί του αντιθέτου προειδοποίηση που είναι υποχρεωμένοι να αναγράφουν στο φυλλάδιο οδηγιών χρήσης αυτών των φαρμάκων, δεν παύουν να "ενημερώνουν" το ευρύ κοινό και τους γιατρούς ανά τον κόσμο ότι τα αντικαταθλιπτικά προλαβαίνουν τις απόπειρες αυτοκτονίες και μειώνουν το ποσοστό των αυτοκτονιών σε παιδιά ή ενήλικες. [...]
Αυτοκτονίες εξαιτίας λήψης αντικαταθλιπτικών, ακόμη και από ψυχικά υγιείς ανθρώπους, έχουν αναφερθεί πάρα πολλές φορές. Εντούτοις, οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι ψυχίατροι εξακολουθούν συστηματικά να υποστηρίζουν ότι αιτία των αυτοκτονιών αυτών είναι ή ίδια η αρρώστια. Είναι βέβαια αλήθεια ότι η κατάθλιψη αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι "τα χάπια της ευτυχίας" τον αυξάνουν ακόμη περισσότερο, τουλάχιστον στους κάτω των 40 ετών πάσχοντες, όπως απέδειξε και μετα-ανάλυση τυχαιοποιημένων δοκιμών, που διεξήγαγε ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων των Η.Π.Α., στις οποίες συμμετείχαν συνολικά 100.000 πάσχοντες.
[Για περισσότερα δείτε επίσης:
• "Αντικαταθλιπτικά και αυτοκτονικότητα. Τα αντικαταθλιπτικά αυξάνουν, δεν μειώνουν, το κίνδυνο αυτοκτονίας".]
• • • • •
Μύθος 6:
"Τα αντικαταθλιπτικά δεν προκαλούν παρενέργειες"
[...] Οι ψυχίατροι σήμερα αποδίδουν με ευκολία τη διάγνωση της κατάθλιψης σε έναν μεγάλο αριθμό υγιών ανθρώπων. Το διαγνωστικό ερωτηματολόγιο που συνιστάται από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία και τη συντακτική επιτροπή του DSM να χρησιμοποιούν είναι τόσο άθλιο ώστε ένας στους τρεις εξεταζόμενους διαγιγνώσκεται λανθασμένα με κατάθλιψη. Ορισμένοι ψυχίατροι ανταπαντούν λέγοντας ότι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία αν και κάποια υγιή άτομα βρεθούν να λαμβάνουν θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, αφού αυτά δεν έχουν (τάχα) καθόλου παρενέργειες! [...] Στην πραγματικότητα, τα αντικαταθλιπτικά έχουν πολλές και πολύμορφες παρενέργειες: Διαταράσσουν το εύρος των συγκινήσεων και, σύμφωνα με τα λεγόμενα πολλών πασχόντων, τους κάνουν να νιώθουν απαθείς. Οι πάσχοντες ενδιαφέρονται λιγότερο για τις συνέπειες των πράξεών τους, η ικανότητα ενσυναίσθησης απέναντι στους άλλους μειώνεται, και μπορεί να αρχίσουν να γίνονται ιδιαίτερα επιθετικοί. Ένας μεγάλος αριθμός αυτών που στα λύκεια των ΗΠΑ ή αλλού σκότωσαν μαζικά πολλούς ανθρώπους βρίσκονταν σε θεραπεία με αντικαταθλιπτικά.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες ισχυρίζονται, ακόμη, ότι μόνον το 5% των πασχόντων που λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά παρουσιάζουν σεξουαλικά προβλήματα εξαιτίας αυτών των φαρμάκων. Αλλά αυτό, επίσης, δεν είναι καθόλου αληθές. Έρευνα που διεξήχθη για να μελετήσει ακριβώς αυτό το πρόβλημα διαπίστωσε ότι σεξουαλικές διαταραχές ανέπτυξε το 59% των 1.022 πασχόντων που συμμετείχαν -και που όλοι είχαν μια απόλυτα φυσιολογική σεξουαλική ζωή πριν αρχίσουν να λαμβάνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Στα συμπτώματα που προκαλούνται από τη χρήση αντικαταθλιπτικών συμπεριλαμβάνονται μείωση της λίμπιντο, δυσκολία επίτευξης οργασμού ή καθυστερημένη εκσπερμάτωση, στυτική δυσλειτουργία -και όλα αυτά σε μεγάλα ποσοστά. Τα αντικαταθλιπτικά, "τα χάπια της ευτυχίας", δεν θα έπρεπε επομένως να κυκλοφορούν στον εμπόριο ως φάρμακα εναντίον της κατάθλιψης, έναντι της οποίας έχουν άλλωστε μικρή μόνον επίδραση, αλλά ως χάπια που καταστρέφουν τη σεξουαλική σας ζωή!
[Για περισσότερα δείτε επίσης:
• "Η μείωση της 'ενσυναίσθησης' του πόνου και της οδύνης ως παρενέργεια των αντικαταθλιπτικών"]
• • • • •
Μύθος 7:
"Τα αντικαταθλιπτικά δεν δημιουργούν εξάρτηση"
Τα αντικαταθλιπτικά δημιουργούν, αδιαμφισβήτητα, εξάρτηση, και αυτό δεν είναι περίεργο αφού έχουν ανάλογη χημική σύσταση και δράση με τις αμφεταμίνες. Τα "χάπια της ευτυχίας" είναι στην πραγματικότητα ένα είδος συνταγογραφούμενων ναρκωτικών. Ένα από τα χειρότερα επιχειρήματα υπέρ των αντικαταθλιπτικών είναι ότι δεν δημιουργούν εξάρτηση αφού οι πάσχοντες δεν νιώθουν την ανάγκη να πάρουν μεγαλύτερες δόσεις. Αλλά θα ήμασταν άραγε εξίσου πρόθυμοι να πιστέψουμε ότι και το κάπνισμα για τον ίδιο λόγο δεν είναι εθιστικό; Και όμως, η μεγάλη πλειοψηφία των καπνιστών καταναλώνει σταθερά για χρόνια την ίδια ποσότητα τσιγάρων.
• • • • •
Μύθος 8:
"Ο επιπολασμός της κατάθλιψης έχει αυξηθεί κατά πολύ"
Η μεγάλη κατανάλωση αντικαταθλιπτικών σήμερα στις δυτικές χώρες είναι συνέπεια, υποστηρίζουν ορισμένοι ψυχίατροι, της μεγάλη αύξησης των περιστατικών κατάθλιψης τα τελευταία πενήντα χρόνια. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πολλά γι' αυτό, επειδή κατά την ίδια περίοδο έχουν ελαχιστοποιηθεί κατά πολύ τα διαγνωστικά κριτήρια για την κατάθλιψη. Αν θα θέλαμε, για παράδειγμα, να μετρήσουμε τον πραγματικό αριθμό των ελεφάντων της Αφρικής, θα ήταν λάθος να ελαχιστοποιήσουμε τα κριτήρια που χρειάζονται για να χαρακτηριστεί ένα ζώο ελέφαντας και δεν θα προσμετρούσαμε μαζί και τα γκνου!
[Δείτε επίσης:
• Philippe Pignarre, "Πως η φαρμακοβιομηχανία και η βιολογική ψυχιατρική δημιούργησαν την 'επιδημία' της κατάθλιψης".]
• • • • •
Μύθος 9:
"Το κύριο πρόβλημα δεν είναι η υπερσυνταγογράφηση ψυχοφαρμάκων, αλλά η υποσυνταγογράφηση τους"
Οι ηγετικές προσωπικότητες της ψυχιατρικής που διακηρύσσουν κάτι τέτοιο βρίσκονται εντελώς εκτός πραγματικότητας. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη το 2007, το 51% των ψυχιάτρων που συμμετείχε σε αυτήν φαίνεται, κατά δήλωσή τους, να χρησιμοποιεί πάρα πολλά φάρμακα και μόνον το 4% πολύ λίγα. Σύμφωνα με άλλη έρευνα που διεξήχθη μεταξύ 2001 και 2003, στο 20% του πληθυσμού των ΗΠΑ ηλικίας 18-54 χρόνων είχαν συνταγογραφηθεί κάποια στιγμή φάρμακα για την αντιμετώπιση συναισθηματικών προβλημάτων. Στη Δανία, όπως και σε όλες τις άλλες δυτικές χώρες η πώληση αντικαταθλιπτικών έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα.*
* (σ.τ.μ.) Στην Ελλάδα, η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών υπολογιζόταν, το 2008, ότι είχε αυξηθεί κατά 400% μέσα σε μια δεκαετία, ενώ ο αριθμός των ανθρώπων που κατανάλωναν 144 εκατομμύρια αντικαταθλιπτικά χάπια το χρόνο εκτιμούνταν σε 400.000. Έκτοτε οι αριθμοί αυτοί έχουν αυξηθεί ακόμη περισσότερο.
• • • • •
Μύθος 10:
"Τα αντιψυχωτικά προλαβαίνουν τις εγκεφαλικές βλάβες"
Επιφανείς ψυχίατροι ισχυρίζονται [λανθασμένα] ότι η σχιζοφρένεια προκαλεί βλάβες στον εγκέφαλο και κατά συνέπεια είναι σημαντικό οι πάσχοντες να λαμβάνουν από πολύ νωρίς αντιψυχωτική φαρμακευτική αγωγή. Αντιθέτως, έχει αποδειχθεί ότι οι βλάβες και η συρρίκνωση του εγκεφάλου που παρατηρείται σε ορισμένους χρόνιους σχιζοφρενείς είναι αποτέλεσμα των ίδιων των αντιψυχωτικών, και η σοβαρότητα των βλαβών σχετίζεται άμεσα με το ύψος της δόσης και τη διάρκεια της θεραπείας. Υπάρχουν άλλωστε σοβαρές αποδείξεις ότι όσο μικρότερη, σε ποσότητα και διάρκεια, είναι η χρήση αντιψυχωτικών φαρμάκων, τόσο καλύτερα πάνε μακροπρόθεσμα οι πάσχοντες από σχιζοφρένεια. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να αποφύγουμε εντελώς τη χρήση αντιψυχωτικών στην συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών σχιζοφρένειας, γεγονός που θα αύξανε σημαντικά την πιθανότητα οι πάσχοντες να ξαναποκτήσουν την ψυχική τους υγεία και, επίσης, το προσδόκιμο ζωής τους,καθόσον τα αντιψυχωτικά ευθύνονται για τον θάνατο πολλών από αυτούς.
Δυστυχώς, πολλοί ψυχίατροι λένε, ακόμη και σε ανθρώπους που βιώνουν για πρώτη φορά ένα απλό επεισόδιο ότι θα πρέπει να παίρνουν φάρμακα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Και το λένε αυτό επειδή γνωρίζουν από την κλινική τους εμπειρία ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να διακόψει κανείς τα ψυχοφάρμακα. Η δυσκολία αυτή σπάνια οφείλεται στην διαταραχή από την οποία έπασχαν: είναι συνέπεια κυρίως των ίδιων των φαρμάκων.
[Για περισσότερα δείτε επίσης:
• "Ο μύθος των ψυχιατρικών φαρμάκων. Μια συνέντευξη με την Joanna Moncrieff".
• "Ο μύθος της χημικής ίασης. Μια κριτική της ψυχιατρικής φαρμακοθεραπείας".]
• • • • •
Πως θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τα ψυχοτρόπα φάρμακα;
Δεν είμαι εναντίον της χρήσης ψυχοφαρμάκων με την προϋπόθεση βέβαια ότι τα χρησιμοποιούμε μόνον σε εκείνες τις καταστάσεις που οι θετικές τους επιπτώσεις είναι αποδεδειγμένα μεγαλύτερες από τις αρνητικές. Τα ψυχιατρικά φάρμακα μπορεί να είναι χρήσιμα μερικές φορές για ορισμένους πάσχοντες, ειδικά σε οξείες καταστάσεις και για σύντομα χρονικά διαστήματα. Οι μελέτες μου όμως στο θέμα αυτό με οδήγησαν σε ένα άβολο συμπέρασμα: Οι συμπολίτες μας θα είχαν πολύ καλύτερη μοίρα αν αποσύραμε όλα τα ψυχοτρόπα φάρμακα από το εμπόριο, καθόσον οι γιατροί αποδείχθηκαν, τελικά, ανίκανοι να τα διαχειριστούν. Και έτσι, είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι η διαθεσιμότητά τους προκαλεί περισσότερες βλάβες παρά καλό.
Τα επόμενα χρόνια, οι ψυχίατροι θα έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να αρχίσουν να χρησιμοποιούν τα ψυχοτρόπα όσο το δυνατόν σε λιγότερες περιπτώσεις, και μόνον για σύντομα χρονικά διαστήματα, ή και καθόλου. Ο ανοικτός διάλογος φαίνεται να είναι μια καλή προσέγγιση, και η ψυχοθεραπεία και η φυσική άσκηση μπορεί επίσης να είναι αποτελεσματικές. Όμως η αλλαγή του κυρίαρχου μοντέλου δεν θα πραγματοποιηθεί όσο οι ταγοί της ψυχιατρικής εξακολουθούν να παραμένουν τυφλοί στα ευρήματα των ερευνών και ανίκανοι να δούνε ότι η ειδικότητά τους βρίσκεται [και πάλι] σε βαθειά κρίση.
Επιλογή αποσπασμάτων / μεταγραφή: Χρήστος Μπελόπουλος
Επιμέλεια: Ντίνος Χατζηαθανασίου
----------------------
Παρόμοιες ή συγγενικές με τον Γκότζσε θέσεις, έντονα κριτικές απέναντι στην κυρίαρχη -και στενά συνδεδεμένη με τη φαρμακευτική βιομηχανία και τα συμφέροντα των ψυχιατρικών επαγγελματικών ενώσεων- ακαδημαϊκή ψυχιατρική αναπτύσσουν τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι ψυχίατροι του κριτικού ρεύματος της ψυχιατρικής, ψυχαναλυτές, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και φιλόσοφοι. (Όπως, μεταξύ πάρα πολλών άλλων: η Joanna Moncrieff, ο Bruce Levine, ο Patrick Landman, ο Peter Breggin, ο Robert Whitaker, ο Irving Kirsch, o Bruce Cohen, οι Stuart Kirk και Herb Kutchins, ο Philippe Pignarre, o Robert Barrett, ο Ian Hacking, κ.ά. -απόψεις των οποίων έχουν παρουσιαστεί και στο παρόν ιστολόγιο.)
Έχει μήπως έρθει ο καιρός, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, που η ψυχιατρική θα αναγκαστεί να αλλάξει παράδειγμα; Μόνο που αυτό δεν μπορεί να το επιχειρήσει μόνη της, χρειάζεται η πίεση και ολόκληρης της κοινωνίας. Όπως έλεγε και στην "εποχή της αντιψυχιατρικής", στην δεκαετία του 1970, ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής και εισηγητής των βρετανικών αντιψυχιατρικών ιδεών στη Γαλλία Roger Gentis, η αλλαγή της ψυχιατρικής δεν είναι ιατρικό πρόβλημα. Δεν αφορά μόνο τους ειδικούς, δεν μπορεί να είναι έργο μόνον των επαγγελματιών της ψυχικής υγείας και των γραφειοκρατών. «Η ψυχιατρική, όπως και η εκπαίδευση, αφορά όλον τον κόσμο, όχι μόνον επειδή κανείς μας δεν είναι απόλυτα προστατευμένες από την τρέλλα, αλλά κυρίως επειδή ο καθένας μας κινδυνεύει από τη μια μέρα στην άλλη να χαρακτηριστεί αυθαίρετα "ψυχικά ασθενής"». Κίνδυνος που σήμερα, με την ατεκμηρίωτη, αδικαιολόγητη, συνεχή επέκταση του εύρους των ψυχιατρικών διαγνώσεων και την ψυχιατρικοποίηση της παιδικής ηλικίας και κάθε παρεκκλίνουσας από την κανονικότητα συμπεριφοράς είναι περισσότερο αληθές παρά ποτέ.
(Δείτε επίσης:
• Bruce Cohen, "Η ψυχιατρική ηγεμονία. Μια μαρξιστική θεωρία της ψυχικής αρρώστιας"
• Bruce Levine, "Γιατί οι αντιεξουσιαστές διαγιγνώσκονται ψυχικά ασθενείς"
• Joanna Moncrieff, "Το ψυχολογικό είναι πολιτικό".)
1.Peter C. Gøtzsche, "Psychiatry Gone Astray": Mad in America, 28/1/2014.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά, τον Ιανουάριο του 2014, στην εφημερίδα της Δανίας Politiken, και μεταφράσθηκε σχεδόν αμέσως στα αγγλικά από τον ίδιο τον συγγραφέα. Συνοψίζει τις βασικές θέσεις του για την ψυχιατρική και την ψυχιατρική φαρμακοθεραπεία που αναπτύσσει εκτενώς στο βιβλίο του "Θανατηφόρα ψυχιατρική και οργανωμένες διαψεύσεις" ["Deadly psychiatry and organised denial", 2015].
• Στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο του "Φονικά φάρμακα και οργανωμένο έγκλημα. Πως οι μεγάλες εταιρείες φαρμάκων έχουν διαβρώσει την υγεία", από τις εκδόσεις Levantes.
• Περισσότερα για τον Πήτερ Γκότζσε και το έργο του στον ιστότοπο: https://www.deadlymedicines.dk/home/.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου