«Το πρόβλημα ποιος είναι και ποιος δεν είναι κατάλληλος για εγκλεισμό θα εξαλειφόταν, αν αποδεχόμασταν χωρίς περιφράσεις τον ακούσιο εγκλεισμό γενικά σαν
ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.»
Thomas Szasz [1]
Η παραβίαση των πολιτικών δικαιωμάτων των πασχόντων
Όπως υποστηρίζουν εδώ και δεκαετίες τα κινήματα υπέρ των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων, η ακούσια νοσηλεία (η νοσηλεία που γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση του πάσχοντος) και η καταναγκαστική θεραπεία παραβιάζουν βασικά πολιτικά δικαιώματα του ατόμου (το δικαίωμα στην ελευθερία και την αυτονομία) χωρίς μάλιστα να προϋπάρχει κάποια, έστω πλημμεληματική, ποινική κατηγορία.
Η κρατική εξουσία και η θεσμική ψυχιατρική για να δικαιολογήσουν αυτές τις βίαιες πρακτικές υποστηρίζουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ο εξαναγκασμός είναι αναγκαίος για να προσφερθούν οι απαραίτητες ιατρικές φροντίδες σε ανθρώπους που λόγω της διαταραγμένης ψυχικής κατάστασής τους αρνούνται να συγκατατεθούν. Υπονοείται ότι αν το "ψυχωτικό" άτομο είχε σώας τας φρένας θα είχε εξαρχής αναζητήσει οικειοθελώς και αυτοβούλως ιατρική βοήθεια, και έτσι το κράτος και η ψυχιατρική μπορούν να εμφανίζονται σαν οι καλοί φύλακες-προστάτες των διαταραγμένων εν κινδύνω ατόμων. Τα ερευνητικά δεδομένα ωστόσο δείχνουν ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις η "φιλάνθρωπη" βοήθεια που προσφέρεται με αυτόν τον καταναγκαστικό τρόπο κάθε άλλο παρά επωφελής αποδεικνύεται για τους πάσχοντες.
Η ψυχιατρική νοσηλεία ως παράγοντας κινδύνου αυτοκτονίας
Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι η ψυχιατρική νοσηλεία αυτή καθαυτή, είτε έγινε με τη θέληση του πάσχοντος είτε χωρίς τη θέληση του, συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο αυτοκτονίας. Έρευνα για παράδειγμα του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης που δημοσιεύτηκε το 2014 στην Εφημερίδα Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχιατρικής Επιδημιολογίας [Journal of Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology] αποδεικνύει ότι ο κίνδυνος θανάτου από αυτοκτονία αυξάνεται καθώς αυξάνεται το επίπεδο ψυχιατρικής εμπλοκής και φροντίδας. Η λήψη ψυχιατρικών φαρμάκων, σύμφωνα πάντα με την έρευνα, συνδέεται με αύξηση κατά 6 φορές της πιθανότητας αυτοκτονίας, η προσέλευση στο τμήμα επειγόντων ψυχιατρικών περιστατικών με αύξηση κατά 28 φορές και η νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική με αύξηση κατά 44 φορές![2]
"Η έρευνα αναδεικνύει μια στατιστικά ισχυρή και δοσοεξαρτώμενη σχέση ανάμεσα στο επίπεδο της ψυχιατρικής φροντίδας και στην πιθανότητα αυτοκτονίας", σημειώνουν οι ερευνητές. "Αυτή η σχέση είναι κλιμακωτή, ο κίνδυνος αυτοκτονίας αυξάνεται με την αύξηση του επιπέδου της ψυχιατρικής φροντίδας". Και είναι τόσο ισχυρή, προσθέτουν, "που θα φαινόταν λογικό να υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ένα μη-καταθλιπτικό άτομο που θα υποβαλλόταν απλά και μόνο σε ψυχιατρική εξέταση στα επείγοντα ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου θα διέτρεχε μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοκτονίας από ένα πραγματικά καταθλιπτικό άτομο που θα αντιμετωπιζόταν θεραπευτικά μόνο μέσα στην κοινότητα του. Ο στιγματισμός και το ψυχικό τραύμα που είναι εγγενή σε κάθε ψυχιατρική θεραπεία (ιδιαίτερα όταν αυτή είναι ακούσια και καταναγκαστική) μπορούν να πυροδοτήσουν τάσεις αυτοκτονίες σε ήδη ευάλωτα άτομα. Πιστεύουμε ότι ένα ποσοστό ατόμων που αυτοκτονούν κατά τη διάρκεια ή μετά την ψυχιατρική νοσηλεία τους είναι πιθανόν να οδηγούνται σ' αυτήν την απόφαση εξαιτίας ακριβώς των εγγενών παραγόντων αυτής της νοσηλείας"[3] -και όχι της "αρρώστιας" τους, όπως εξακολουθεί να ισχυρίζεται η επίσημη ψυχιατρική.
Η καταναγκαστική θεραπεία ως βασανιστήριο και βιασμός
Το όποιο "θεραπευτικό αποτέλεσμα" εξαρτάται, όπως μπορούμε ευλόγως να υποθέσουμε, σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα της θεραπευτικής σχέσης ανάμεσα στον πάσχοντα και τον γιατρό. Ο ακούσιος εγκλεισμός και η καταναγκαστική θεραπεία τις περισσότερες φορές προκαλούν τη δραματική κατάρρευση αυτής της σχέσης. Οι προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που υποβλήθηκαν σε καταναγκαστική "θεραπεία" την παρουσιάζουν άλλωστε συχνά ως αυθαίρετη τιμωρία, βασανιστήριο και βιασμό. Και οι μαρτυρίες αυτές ασφαλώς και δεν είναι αναξιόπιστες αφηγήσεις ανθρώπων με "εξασθενημένη" σκέψη και κρίση, όπως θα ήθελε να πιστέψει η επίσημη ψυχιατρική. Αντιθέτως, εμφανίζουν πολύ συχνά ένα υψηλό επίπεδο λογικής σαφήνειας και ακρίβειας.
Οι αναπηριογόνες συνέπειες των ψυχιατρικών φαρμάκων
Η καταναγκαστική νοσηλεία και θεραπεία συμπεριλαμβάνει συνήθως την ενέσιμη χορήγηση ενός αντιψυχωτικού που σχεδόν πάντοτε σηματοδοτεί την απαρχή μιας μακροχρόνιας συστηματικής λήψης αυτών των φαρμάκων. Όμως τα αντιψυχωτικά δεν είναι φάρμακα ανώδυνα. Η μακροχρόνια λήψη τους είναι βλαπτική και αναπηρογόνος. Για παράδειγμα:
• Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα αντιψυχωτικά συρρικνώνουν τον όγκο του εγκεφάλου και ότι αυτή η συρρίκνωση σχετίζεται με αύξηση των αρνητικών συμπτωμάτων, λειτουργική έκπτωση και γνωστική εξασθένιση.[4]
• Μπορεί επίσης να προκαλέσουν σε σημαντικό ποσοστό πασχόντων όψιμη δυσκινησία, γεγονός που αντικατοπτρίζει την πρόκληση μόνιμης βλάβης στα βασικά γάγγλια [σ.τ.μ.: σχηματισμοί του εγκεφάλου που ελέγχουν τη στάση και την κίνηση του σώματος].
• Η διαχρονική μελέτη που διεξήγαγε ο Μάρτιν Χάρροου (Martin Harrow) με ψυχωτικούς πάσχοντες απέδειξε ότι οι εκείνοι που συνέχισαν να παίρνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα αντιψυχωτικά τα πήγαιναν γενικά χειρότερα σε κάθε τομέα της λειτουργικότητας. Είχαν οκτώ φορές λιγότερες πιθανότητες να αναρρώσουν πλήρως σε σχέση με εκείνους που σταματούν εγκαίρως τη φαρμακευτική τους αγωγή.[5]
• • • • •
Αυτά είναι μερικά από τα τεκμηριωμένα σήμερα επιχειρήματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ενάντια στον ακούσιο εγκλεισμό και στην καταναγκαστική θεραπεία: Σημαντική αύξηση του κίνδυνου αυτοκτονίας, κατάρρευση της "θεραπευτικής σχέσης" γιατρού-πάσχοντος, βίαιη μακροχρόνια εισαγωγή στον αναπηριογόνο κόσμο των αντιψυχωτικών φαρμάκων. Το ψευδο-ιατρικό και ψευδο-φιλάνθρωπο επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο η ακούσια νοσηλεία και η καταναγκαστική θεραπεία είναι προς το ("ιατρικό') συμφέρον ενός "ανίκανου να κρίνει" πάσχοντος ατόμου καταρρέει όταν ιδωθεί μέσα από αυτήν την οπτική, και τότε η καταναγκαστική νοσηλεία και θεραπεία εμφανίζονται ξεκάθαρα ως αυτό που πράγματι είναι:
Η ακούσια νοσηλεία και η καταναγκαστική θεραπεία είναι η επιβεβαίωση της κρατικής εξουσίας και δύναμης πάνω στο άτομο, και αυτή η επιβεβαίωση της εξουσίας παραβιάζει τα θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα του.
Οποιαδήποτε αντιπαράθεση περί ακούσιας νοσηλείας και καταναγκαστικής θεραπείας οφείλει να επικεντρώνεται στην υπεράσπιση αυτών των δικαιωμάτων και να μην υποχωρεί μπροστά στους περί "ιατρικής αναγκαιότητας" ισχυρισμούς της κυρίαρχης ψυχιατρικής και του Κράτους.
Ελεύθερη συνοπτική απόδοση άρθρου του Robert Whitaker
Για τη μεταγραφή: Σ. Κ.
* Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο άρθρο του Ρόμπερτ Γουίτακερ "Medical science argues against forced treatment too" στον ιστότοπο Mad in America.
Παραπομπές
1. Thomas Szasz, Η βιομηχανία της τρέλας [The manufacture of madness], τ. Α΄, σελ. 46, εκδ. Ιανός, 1983.
2. Carsten Hjorthøj, “Risk of suicide according to level of psychiatric treatment—a nationwide nested case control study”. Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology (2014) 49: 1357-65.
3. Matthew Large, “Disturbing findings about the risk of suicide and psychiatric hospitals”. Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology (2014) 49:1353-55.
4. Joaquim Radua, “Multimodal meta-analysis of structural and functional changes in first episode psychosis and the effects of antipsychotic medications”. Neuroscience and Biobehavioral Review 36 (2012): 2325–33.
5. Martin Harrow, “Factors involved in outcome and recovery in schizophrenia patients not on antipsychotics medications”. Journal of Nervous and Mental Disease (2007) 195: 407-414.
https://youtu.be/hr1fL2ysUok?si=RoKnn6ikw99xuReY
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα Πόσο δίκαιο έχετε για όλα αυτά . Οι ψυχιατρικοι ασθενείς αντιμετωπίζονται απάνθρωπα σα να μην ανήκουν στο ανθρώπινο γένος πράγμα που επιδεινώνει την κατάσταση τους. Στην Ελλάδα χρησιμοποιούν το δέσιμο ως τρόπο θεραπειας και επίσης γίνονται και προπηλακισμοι.Αυτο είναι όνειδος όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή